1. Als Noah aus dem Kasten war,
Da trat zu ihm der Herre dar,
Der roch des Noah Opfer fein
Und sprach: "Ich will dir gnädig sein,
Und weil du ein so frommes Haus,
So bitt' dir selbst die Gnade aus!"
2. Da sprach der Noah: "Lieber Herr!
Das Wasser schmeckt mir gar nicht sehr
Dieweil darin ersäufet sind
All' sündhaft Vieh und Menschenkind:
Drumm möcht' ich armer, alter Mann ein
Anderweit Getränke han."
3. Da griff der Herr ins Paradies
Und gab ihm einen Weinstock süß
Und sprach: "Den sollst du pflegen sehr!"
Und gab ihm guten Rat und Lehr'
Und wies ihm alles so und so;
Der Noah ward ohn' Maßen froh.
4. Und rief zusammen Weib und Kind,
Dazu sein ganzes Hausgesind';
Pflanzt Weinberg' rings um sich herum,
Der Noah war fürwahr nicht dumm;
Baut' Keller dann und preßt' den Wein
Und füllt' ihn gar in Fässer ein.
5. Der Noah war ein frommer Mann,
Stach ein Faß nach dem andern an
Und trank es aus zu Gottes Ehr',
Das macht' ihm eben kein Beschwer;
Er trank, nachdem die Sündflut war,
Dreihundert noch und fünfzig Jahr'.
6. Ein kluger Mann daraus ersicht,
Daß Weingenuß ihm schadet nicht
Und item daß ein guter Christ
In Wein niemalen Wasser gießt,
Dieweil darin ersäufet sind
All' sündhaft Vieh und Menschenkind.
| |
1. Accessit herus ad Noam,
Cum arcam liquisset suam,
Et hostiam olfaciens:
"Ero tibi" inquit "clemens,
Quod habes piam animam,
Memet rogato gratiam!"
2. Tum dixit Noa: "Domine,
Mi sapit aqua pessime,
Quia demersi sunt ea
Homo et bruta impia.
Quare pauperrimus ego
Potum te alium rogo."
3. Tum paradiso inserit
Manus herus, vitem dedit
Et optima praecipiens
"Hanc" inquit "cole diligens!"
Et cuncta docuit eum,
Noa gestivit admodum.
4. Uxorem, filium, filiam,
Totam vocat familiam,
Instruxit vineas circum,
Noa non egit stupidum;
Cellas condit, premit merum
Et ingerit in dolium.
5. Noa erat piissimus,
Siccabat dolia funditus,
Bibens in dei gloriam,
Habens nullam molestiam;
Is bibit post diluvium
Tria saecla et dimidium.
6. Cauto est consectarium
Nocere non haustum merum,
Item bonum Christicolam
Nunquam infundere aquam,
Quia demersi sunt ea
Homo et bruta impia.
|