Es ging spazieren vor dem Tor Ein kohlpechrabenschwarzer Mohr. Die Sonne schien ihm aufs Gehirn, Da nahm er seinen Sonnenschirm. Da kam der Ludwig hergerannt, Und trug sein Fähnchen in der Hand. Der Kaspar kam mit schnellem Schritt Und brachte seine Bretzel mit. Und auch der Wilhelm war nicht steif Und brachte seinen runden Reif. Die schrie'n und lachten alle drei, Als dort das Mohrchen ging vorbei, Weil es so schwarz wie Tinte sei ! Da kam der große Nikolas Mit seinem großen Tintenfaß. Der sprach : "Ihr Kinder, hört mir zu Und laßt den Mohren hübsch in Ruh' ! Was kann denn dieser Mohr dafür, Daß er so weiß nicht ist wie ihr ?" Die Buben aber folgten nicht Und lachten ärger als zuvor Über den armen schwarzen Mohr. Der Niklas wurde bös und wild, Das siehst Du hier auf diesem Bild. Er packte gleich die Buben fest, Beim Arm, beim Rock, bei Rock und West' : Den Wilhelm und den Ludewig, Den Kaspar auch, der wehrte sich. Er tunkte sie in die Tinte tief, Wie auch der Kaspar "Feuer" rief. Bis übern Kopf ins Tintenfaß Tunkt sie der große Nikolas. Du siehst sie hier, wie schwarz sie sind, Viel schwärzer als das Mohrenkind ! Der Mohr voraus im Sonnenschein, Die Tintenbuben hintendrein; Und hätten sie nicht so gelacht, Hätt' Niklas sie nicht schwarz gemacht.

As he had often done before, The woolly-headed black-a-moor One nice fine summer's day went out To see the shops and walk about; And as he found it hot, poor fellow, He took with him his green umbrella. Then Edward, little noisy wag, Ran out and laugh'd, and wav'd his flag; And William came in jacket trim And brought his wooden hoop with him; And Arthur, too, snatch'd up his toys And join'd the other naughty boys; So, one and all set up a roar And laugh'd and hooted more and more, And kept on singing, - only think! - "Oh! Blacky, you're as black as ink." Now tall Agrippa lived close by, - So tall, he almost touch'd the sky; He had a mighty inkstand too, In which a great goose-feather grew; He call'd out in an angry tone: "Boys, leave the black-a-moor alone! For if he tries with all his might, He cannot change from black to white." But ah! they did not mind a bit What great Agrippa said of it; But went on laughing, as before, And hooting at the black-a-moor. Then great Agrippa foams with rage, Look at him on this very page! He seizes Arthur, seizes Ned, Takes William by his little head; And they may scream and kick and call. Into the ink he dips them all; Into the inkstand, one, two, three, Till they are black, as black can be; Turn over now and you shall see. See, there they are, and there they run! The black-a-moor enjoys the fun. They have been made as black as crows, Quite black all over, eyes and nose, And legs, and arms, and heads, and toes, And trowsers, pinafores and toys, - The silly little inky boys! Because they set up such a roar, And teas'd the harmless black-a-moor.

Een moriaan, zoo zwart als roet, Ging eenmaal wand'len zonder hoed; De zon: die scheen hem op zijn bol: Daarom nam hij een parasol. Daar kwam ook Frits naar dezen kant: En hield een vlagje in de hand; Toen kwam de kleine Jan ter stee: Die bracht een lekk're kraak'ling mee; En eind'lijk kwam de kleine Klaas: Dat was een regte hoepelbaas. Het drietal jongens lachte luid Het hoedenlooze moortje uit, En spotte met zijn zwarte huid. Daar kwam de groote Niklaas aan: Die had een inktpot voor zich staan: Zoo groot: ja grooter dan de maan. Hij sprak: "komt kind'ren, hoort mij aan, "En laat dien moor met vrede gaan! "Het is zijn schuld toch waarlijk niet: "Dat hij zoo zwart als steenkool ziet." Maar kleine Frits en Jan en Klaas, Die hoorden niet naar Nikolaas; De jongens spotten lustig door Met onzen armen zwarten moor. Toen werd de groote Niklaas kwaad; Gij kunt het zien op deze plaat; Hij pakte fluks de jongens op. En smeet ze toen. hals over kop, In de inktpot neer, in 't zwarte sop Eerst hoepel-Klaas, toen kraak'ling-Jan, En eind'lijk ook de vlaggeman; Die stelde vrees'lijk zich te weer : En riep om hulp wel twintig keer. Maar toch moest Frits, de schreeuwersbaas, Ook in den pot van Nikolaas Hier gaan ze, zwarter nog dan roet: En dan het moortje zonder hoed In 't zonlicht stapt de brave moor De zwart-geverwde knapen voor. 't Was enkel door hun stout gespot: Dat zij geraakten in den pot; Dus: lieve Kind'ren! spot toch niet, Als gij iets vreemds aan and'ren ziet!

| Deutsche Volkslieder | Ahnenforschung | Ferienaufenthalt | Folksongs | Hymns | Genealogy | Pacific Holiday | HOME PAGE | Suche | Email |